Achter de wolken…

Het is precies zes jaar geleden dat ik ben gedoopt. Ik ben vandaag terug gegaan naar de plek van mijn doop.

De (Bijbel) teksten die de aanwezigen bij mijn doop toen voor de gelegenheid hadden uitgezocht, lees ik opnieuw door. Het zijn teksten van hoop en bemoediging. De zon schijnt behaaglijk en er is nauwelijks een wolkje aan de lucht. Het is heerlijk weer. Af en toe streelt een zuchtje wind mijn huid.

Wat een verschil met zes jaar geleden! Toen was het storm, regen en hagel. De hele dag dikke pakken donkere wolken. Met uitzondering van het moment van mijn belijdenis en doop. De wolken dreven uiteen en het zonlicht brak voor korte tijd door. Het voelde alsof Gods eigen licht ons op deze sombere dag bereikte.

Ik overdenk deze twee dagen en kijk terug op de verschillende perioden in mijn geloofsleven. Het valt me op dat beide dagen met ver uiteenlopende weersomstandigheden, passend symbool staan voor mijn geloofsbeleving van toen en nu. De weg naar mijn doop toe was soms donker en somber te noemen. Ik twijfelde regelmatig aan mijzelf en aan God. Maar het moment van mijn doop bracht daar een kentering in. Het zonlicht brak letterlijk en figuurlijk door. De jaren die na mijn doop volgden, zijn een periode geweest van rust en vrede in mijn hart en ziel. Mijn geloof is steeds meer gegroeid en mijn relatie met God is verstevigd.

Ik sta nog steeds achter mijn keuze van toen en ben blij dat ik heb doorgezet, ook als het er neerslachtig uitzag. Dankbaar ben ik voor mijn vrienden en familie met wie ik samen deze prachtige ervaring heb beleefd. Het is een zegen om door God aangeraakt te worden. Ik kan geen groter goed bedenken dan Gods vredige liefde in je hele wezen te voelen. Ik hoop dat nooit meer kwijt te raken.